تاریخچه شهر تهران
تهران در گذشته یکی از روستاهای ری بوده است. تاریخچه ری نیز به پیش از 5 هزار سال پیش بر می گردد. روستای تهران به دلیل داشتن حفره‌های زیر زمینی و دشواری نفوذ در آنها پناهگاه خوبی برای افرادی بوده است. که تحت تعقیب یا پیگرد قرار می گرفتند.
اولین دروازه برای تهران در زمان شاه طهماسب ایجاد شد. سپس در زمان ناصرالدین شاه شهر تهران چندین برابر توسعه یافت.مساحت آن به سه فرسخ و نیم رسید. در این زمان تهران دارای 12 دروازه اصلی برای ارتباط با سایر شهرها بود.
نام این دروازه ها به شرح زیر است: دروازه‌های دولت، یوسف آباد و شمیران (در شمال شهر) دروازه‌های خراسان، دولاب و دوشان تپه (در شرق شهر) دروازه‌های باغشاه، قزوین و گمرک (در غرب شهر) دروازه‌های غار، خانی‌آباد و حضرت عبدالعظیم (در جنوب شهر) محلات زیادی در تهران قرار دارند. هنوز بسیاری از آنها با همان نام و نشان قدیم خود خوانده می شوند. تهران پیشرفت و ترقی خود را از سال انتقال پایتخت به قزوین آغاز کرد.
در این زمان شاه تهماسب صفوی گاهی به زیارت سید حمزه، جد اعلای صفویه در شهر ری که در جوار مرقد حضرت عبدالعظیم مدفون بود می‌رفت. با افزایش رفت و آمدهای شاه و به دستور وی بناهای جدیدی شروع به احداث شد. پیرامون آن نیز برج و باروی محکمی ساخته شد.
